سابقه و هدف: استفراغ پس از عمل عارضه ای آزار دهنده و بالقوه خطرناک بوده که باعث تحمیل هزینه به بیماران می شود. مقایسه بروز تهوع و استفراغ بدنبال هالوتان و ایزوفلوران در مطالعات پیشیننتایج متناقضی را در برداشته است. برخی مطالعات تهوع و استفراغ را به دنبال ایزوفلوران بیشتر از هالوتان و برخی دیگر یکسان گزارش کرده اند. این تحقیق با هدف مقایسه بروز تهوع و استفراغ پس از عمل با استفاده از دو هوشبر عمومی هالوتان و ایزوفلوران و در شرایط کنترل متغیرهای مخدوش کننده انجام گرفت.
روش بررسی: 80 بیمار که تحت جراحی الکتیو دست قرار گرفته بودند، به صورت تصادفی به دو گروه هالوتان (40 نفر) و ایزوفلوران (40 نفر) تقسیم شدند. عوامل مداخله گر شامل جنس، سن، طول مدت جراحی، وجود غذا در معده، سابقه بیهوشی عمومی، سابقه تهوع و استفراغ پس از عمل، استفاده از داروها، بیماریها و شرایط دیگر تسهیل کننده استفراغ در یک پرسشنامه ثبت شد. تهوع و استفراغ در سه نوبت (ریکاوری، 3 ساعت و 6 ساعت پس از عمل) بررسی گردید.
یافته ها: تهوع و استفراغ در ریکاوری در گروه هالوتان و ایزوفلوران به ترتیب در 4 نفر (10%) و 3 نفر (%7.5) مشاهده شد که اختلاف معنی داری را نشان نداد. 3 و 6 ساعت پس از عمل، تهوع و استفراغ در هیچ یک از بیماران مشاهده نشد.
نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که اگر چه می توان با کنترل دقیق عوامل موثر بر بروز تهوع و استفراغ پس از عمل این عارضه را به میزان قابل توجهی کاهش داد، اما به نظر می رسد که هالوتان و ایزوفلوران، از نظر بروز تهوع و استفراغ پس از عمل مزیتی بر دیگری نداشته باشند.