سابقه و هدف: دیابت ملیتوس و عوارض حاصل از آن یکی از مسایل مهم بهداشت جوامع انسانی است. ورزش بطور عموم برای بیماران دیابتی نوع1 و 2 توصیه می شود زیرا موجب افزایش برداشت گلوکز، حساسیت انسولینی بافت و کاهش چربی بدن می گردد.نفروپاتی دیابتی از عوامل عمده در نارسایی کلیوی بیماران دیابتی می باشد. هدف از این مطالعه تعیین نقش ورزش تریدمیل در نفروپاتی دیابتی تجربی بود.

روش بررسی: در این مطالعه تجربی 56 سر موش صحرائی نر نژاد ویستار با سن 12 هفته و وزن 300-250 گرم انتخاب و در دو گروه28 تایی توزیع و سپس با استفاده از داروی استرپتوزوتوسین (50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) به روش تزریق داخل صفاقی در آنها دیابت ایجاد گردید. گروه تیمار در شرایط معمول تغذیه و نگهداری شدند و به مدت 12 هفته هر هفته 5 روز و هر روز 1 ساعت تحت ورزش منظم تریدمیل قرار گرفتند. گروه شاهد در این مدت بدون هیچگونه فعالیت فیزیکی و ورزشی در همان شرایط معمول تغذیه نگهداری شدند. پس از گذشت 12 هفته از بافت کلیه هر دو گروه نمونه برداری و پس از پایدارسازی در فرمالین بافری 10 درصد با استفاده از روش های معمول تهیه مقاطع آسیب شناسی برش های با ضخامت 6-5 میکرون و رنگ آمیزی هماتوکسیلین - ائوزین تهیه گردید.

یافته ها: مطالعات آسیب شناسی بافتی در گروه شاهد نشانگر تغییرات پاتولوژیک نظیر گلومرواسکلروزیس، آرتریولواسکلروزیس، تجمع پیرامون عروقی، حضور کست های هیالنی در توبول های کلیوی، آسیب دژنراتیو در سلول های توبولی و پروتئین اوری بود، در حالی که این تغییرات در گروه تیمار بسیار حداقل و اختلاف میانگینها بین دو گروه معنی دار بود.

نتیجه گیری: ورزش تریدمیل می تواند باعث کاهش تغییرات پاتولوژیک و بهبودی نسبی در موارد نفروپاتی های دیابتی در بیماران دیابتی گردد که دلیل آن کاهش میزان هموگلوبین گلیکوزیله، استرس های اکسیداتیو، هیپرگلیسمی، VLDL، بیان ژن تنظیم گر آپوپتوزیس، TGF-? و افزایش هپارین سولفات پروتئوگلیکان، هپارین سولفات، HDL، فاکتور رشد شبه انسولینی و اپیدرمی می باشد.