سابقه و هدف: افسردگی از شایع ترین اختلالات روانی است که در بیماران مبتلا به امراض مزمن، سرطان ها و آسم از شیوع بالایی برخوردار است. هدف از بررسی حاضر ارتباط افسردگی با بیماران مبتلا به آسم می باشد.
روش بررسی: این مطالعه توصیفی - تحلیلی بر روی بیماران مبتلا به آسم مراجعه کننده به بیمارستان شهدای کارگر شهر یزد از خرداد لغایت ماه ۱۳۸۵ انجام گرفت. پس از اخذ رضایت از بیماران پرسش نامه ای شامل اطلاعات دموگرافیک و سابقه بیماری و نیز آزمون ۱۳) Beckگزینه ای) توسط پرسشگر از بیماران تکمیل شد. داده ها با آزمون های آماری کای دو و در صورت لزوم آزمون دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: در کل ۳۳۰ بیمار مبتلا به آسم مورد مطالعه قرار گرفتند که ۵۴ درصد آنها مرد و ۴۶ درصد زن بودند. میانگین سنی بیماران ۴۵/۱۵± ۴۷/۵۴ سال (محدوده ۸۸-۲۰ سال) بود. ۷۹ درصد از بیماران مبتلا به آسم دارای درجاتی از افسردگی بودندکه در مقایسه با جمعیت عادی شهر یزد (شیوع۳۴ درصد) بطور معنی داری بیشتر است (۰۰۰۱/۰>P). ارتباط معنی داری بین زنان و مردان از نظر ابتلای به افسردگی بدست نیامد. خطر افسردگی در افراد تحصیل کرده دو برابر افراد بی سواد بود (۰۵/۰>P). درجات افسردگی با سطح تحصیلات ارتباط داشت، به نحوی که با افزایش تحصیلات میزان افسردگی کاهش داشت (۰۰۱/۰=P). همچنین بین سن و میزان افسردگی ارتباط آماری معنی داری مشاهده شد (۰۰۷/۰=P). خطر بروز افسردگی با افزایش سابقه آسم ارتباط معنی داری داشت (۰۱۲/۰=P).
نتیجه گیری: شیوع افسردگی در مبتلایان به آسم بیشتر از افراد جامعه است و با سابقه ابتلای به آسم رابطه مستقیمی دارد. لذا شناخت و درمان زود هنگام بیماری آسم می تواند از عوامل خطرزای افسردگی پیشگیری نماید.
