---

سابقه و هدف: در این پژوهش جهت بررسی اثر عصاره انار (PJ) بر استئوآرتریت (OA) از تزریق داخل مفصلی منویدواستات (MIA) در مفصل تیبوفمورال موش سوری استفاده شده است. آب انار به علت دارا بودن خواص آنتی اکسیدان و همچنین اثرات پیشگیرنده در بیماریهای قلبی، از مقبولیت زیادی برخوردار است، اما تاکنون هیچ مطالعه هیستوپاتولوژیکی در حیوانات جهت بررسی اثرات آن در جلوگیری از تخریب غضروف مفصلی و یا ترمیم آنها انجام نشده است.

روش بررسی: در این مطالعه تجربی، ابتدا تغییرات هیستوپاتولوژیک استخوان ساب کندرال و غضروف مفصل زانوی موش سوری در طی ۱، ۱۴ و ۲۸ روز بعد از تزریق ۰/۱mgمنویدواستات (MIA) مورد بررسی قرار گرفت. سپس اثرات تجویز خوراکی عصاره انار در گروههای مختلف بررسی گردید. در گروه اول عصاره انار با دوز ۴ml/kg ، در گروه دوم عصاره انار با دوز ۱۰ml/kg و در گروه سوم عصاره انار با دوز ۲۰ml/kg تجویز و تغییرات هیستوپاتولوژیک در مفاصل زانو دو هفته بعد مورد مطالعه میکروسکوپی قرار گرفت.

یافته ها: مراحل اولیه استئوآرتریت از نظر پاتولوژیکی شامل مناطقی از دژنراسیون و نکروز کندروسیت هاست که گاهی اوقات تمامی ضخامت غضروف مفصل را درگیر می سازد. تغییرات استخوان ساب کندرال و پروتئوگلیکان شامل کلاپس ترابکول های استخوانی، فیبروز و نکروز و پرولیفراسیون سینوویوم می باشد. تجویز عصاره انار در گروه های مختلف موش سوری به صورت وابسته به دوز مانع از اثرات MIA در ایجاد OA می شود. این اثرات به ویژه در گروههایی که دوز بالاتری از عصاره انار را دریافت کردند، به طور موثری مشاهده گردید که از آسیب کندروسیت ها جلوگیری به عمل آورده و تغییرات کمتری در پروتئوگلیکان ایجاد شده است.

نتیجه گیری: تزریق تک دوز داخل مفصلی MIA منجر به آسیب سریع و پیشرونده غضروف مفصلی شده که دقیقا استئوآرتریت در انسان را تقلید می نماید. در این پژوهش، اثر عصاره انار در بهبودی آسیبهای هیستوپاتولوژیک غضروف مفصل موش سوری مورد تائید قرار گرفت.

---

سابقه و هدف: تاکنون اثرات ضد خستگی(Anti-fatigue)و تقویت قوای جسمانی (Physical Stamina) گیاهان متعددی مورد بررسی قرار گرفته که برخی از آنها مورد استفاده بالینی نیز دارد. هدف مطالعه حاضر تعیین اثرات ضد خستگی عصاره رزین گیاه Commiphora Mukul در موش های صحرایی بالغ نر می باشد.
روش بررسی: در این مطاتعه تجربی، ۴۰ موش صحرایی آزمایشگاهی نر بالغ به سه گروه تجربی و یک گروه شاهد ده تایی تقسیم شدند. عصاره رزین گیاه C. Mukul با دوزهای ۱۵، ۳۰ و ۵۰ میلی گرم بر کیلوگرم به صورت خوراکی به مدت دو هفته به سه گروه از حیوانات تجویز شد. آزمون شنای اجباری در روزهای ۱، ۷ و ۱۴ از تمامی آنها بعمل آمده و زمان بی حرکتی ثبت گردید. پس از ۱۴ روز، خونگیری از قلب حیوانات صورت گرفته و میزان گلوکز، نیتروژن اوره خون، کرآتین کیناز، لاکتات دهیدروژناز و پروتئین کل سرم خون توسط اتوآنالیزور تعیین گردید.
یافته ها: عصاره رزین گیاه C. Mukul در تمامی مقادیر تجویز شده، زمان بی حرکتی را در آزمون شنای اجباری در مقایسه با گروه شاهد بطور معنی داری کاهشداد (??/?>P) همچنین تجویز خوراکی عصاره این گیاه به مدت دو هفته موجب کاهش معنی دار کرآتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز سرم خون حیوانات شد (??/?>P) افزایش تدریجی میزان گلوکز خون نیز بطور وابسته به دوز مشاهده شد.
نتیجه گیری: عصاره رزین گیاه C.Mukul که بعنوان داروی کاهنده چربی خون و ضد التهاب مورد استفاده قرار می گیرد را می توان بعنوان داروئی موثر بر افزایش قدرت بدنی در نظر گرفت.

---

سابقه و هدف:آزید سدیم نوعی ماده شیمیایی و سمی است. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر آزید سدیم بر تحرک اسپرم زنده، تعیین میزان تستوسترون، LH وFSH خون در موش کوچک آزمایشگاهی نر بالغ بود.
روش بررسی: دراین مطالعه تجربی، ۵۰ سرموش نر نژادBalb/c در۵گروه ۱۰ تایی با وزن حدود ۳۰-۲۵ گرم مورد استفاده قرار گرفت. حیوانات ۶۰ روز تحت تجویز محلول آزید سدیم به صورت خوراکی (گاواژ) قرار گرفتند. به ترتیب به گروه تجربی ۱، ۲ و ۳ به میزان ۵، ۱۰ و ۲۰ میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن حیوانات، محلول آزید سدیم خورانده شد. پس از پایان تیمار، میزان هورمون‌های تستوسترون،LH و FSH سرم خون اندازه‌گیری شده و تعداد اسپرم‌ها، میزان تحرک و درصد زنده بودن اسپرم‌ها نیز مورد بررسی قرار گرفت.
یافته‌ها: تعداد اسپرم‌ها در ۳ گروه تجربی نسبت به گروه‌های کنترل و شاهد کاهش معنی‌داری را نشان داد (۰۰۱/۰>P).درصد زنده بودن اسپرم‌ها در ۳ گروه تجربی نسبت به گروه‌های کنترل و شاهد اختلاف معنی‌داری را نشان نداد. میزان تحرک اسپرم‌ها با افزایش میزان دوز دارو کاهش معنی‌داری نسبت به گروه‌های کنترل و شاهد را نشان داد (۰۰۱/۰>P). میزان هورمون تستوسترون نیز با افزایش میزان دوز دارو، کاهش معنی‌داری نسبت‌ به گروه‌های کنترل و شاهد را نشان داد (۰۰۱/۰>P). میزان FSHدر ۳ گروه تجربی نسبت به گروه‌های کنترل و شاهد به جزء دوز ۱۰ میلی گرم بر کیلوگرم اختلاف معنی‌داری نداشت، اما میزان LH در گروه های تجربی دریافت کننده دوز روزانه ۱۰ و ۲۰ میلی گرم بر کیلوگرم نسبت به گروه‌های کنترل و شاهد افزایش معنی‌داری را نشان داد (۰۱/۰>P).
نتیجه‌گیری:به نظر می‌رسد با کاهش هورمون تستوسترون و تعداد اسپرم‌ها، فرآیند اسپرماتوژنز در حیوانات کاهش می‌یابد.