سابقه و هدف: سارکوم ها تومورهای بدخیم بافت مزانشیمی هستند و کمتر از ۱% کل سرطان های بالغین و ۱۵% سرطان های کودکان را شامل می شوند. هدف مطالعه حاضر معرفی مشخصات بالینی، آسیب شناسی، نحوه درمان، سیر بیماری و عوامل موثر بر عود بیماری و طول عمر بیماران مبتلا به سارکوما بود.
روش بررسی: در این مطالعه توصیفی، ۱۴۷۰ پرونده از بیماران مبتلا به سارکوما که در مدت ۱۱ سال به بیمارستان امام خمینی تهران مراجعه کرده بودند، بررسی شد.یافته ها: سارکوما علت ۱۱% مراجعات به بیمارستان را تشکیل می داد. سن متوسط بیماران ۳۰سال بود. ۶۱% بیماران مرد بودند. نسبت ابتلا سارکوما استخوان به سارکوما نسج نرم در گروه زیر ۱۶ سال ۳,۱ و در بالغین ۱.۳ بود. شایعترین انواع سارکوما در گروه اطفال استئوسارکوما، یوئینگ سارکوما و رابدومیوسارکوما بود. در بالغین استئوسارکوما شایعترین سارکوم استخوانی و سینوویال سارکوما و فیبروهیستوسیتومای بدخیم شایعترین سارکومهای نسج نرم بودند. ۲۸% بیماران بعد از گذشت ۵ سال از تشخیص بیماری زنده بودند. در بین متغیرهای متعدد عوامل موثر بر عود بیماری عبارت بودند از: نحوه بیوپسی اولیه، مارژین جراحی، انجام رادیوتراپی، اندازه تومور، پاسخ کامل به درمان اولیه و همراهی جراحی کامل با شیمی درمانی. عوامل موثر بر طول عمر بیماران اندازه تومور، مارژین جراحی، درگیری نوروواسکولار، پاسخ به درمان اولیه و جراحی در کنار شیمی درمانی کمکی تعیین گردید.
نتیجه گیری: استفاده از یک تیم با تجربه شامل جراح، انکولوژیست و رادیوتراپیست جهت درمان موثر بیماران مبتلا به سارکوما ضروری است. از یک سو جراحی ناکامل در اولین قدم تشخیصی - درمانی، بخصوص در تومورهای بزرگ و از سوی دیگر عدم استفاده از درمانهای کمکی به خصوص شیمی درمانی، سبب کاهش طول عمر بیماران مبتلا به سارکوما می شود.
