سابقه و هدف: اوتیسم یک اختلال تکاملی رفتاری است که با نقص در برهمکنش­های اجتماعی، ارتباطات، الگوهای محدود و تکراری از رفتارها و علایق همراه است. مطالعات، تغییر در سطح هیپوکامپی فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) را در اتیولوژی اوتیسم نشان داده­اند. اما میزان و مکانیسم عملکرد این فاکتور تاکنون به صورت قطعی مشخص نشده است. این مطالعه به بررسی سطح هیپوکامپی BDNF و ارتباط آن با حافظه فضایی در مدل حیوانی اوتیسم القاء شده با والپروئیک اسید پرداخته است.

روش بررسی: در این مطالعه تجربی، تعداد 40 سر از نوزادان  نر و ماده موش­های صحرایی ماده نژاد اسپراگ داولی، به دو گروه PBS (دریافت کننده فسفات بافر سالین، 20=n) و گروه VPA (دریافت کننده والپروئیک اسید، 20=n) تقسیم شدند. جهت القاء مدل حیوانی اوتیسم، گروه VPA به میزان 500 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن حیوان به صورت درون صفاقی در روز 5/12 بارداری دریافت کردند. به منظور سنجش تغییرات حافظه فضایی از آزمون ماز آبی موریس استفاده شد. سپس، سطح هیپوکامپی BDNF  با روش الایزا سنجیده شد.

یافته­ها: افزایش حافظه فضایی در آزمون ماز آبی موریس در حیوانات دریافت کننده VPA نسبت به حیوانات دریافت کننده PBS مشاهده شد. از سوی دیگر، سطح هیپوکامپی فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز در موش صحرایی اوتیستیک افزایش معنی­داری را نشان داد (05/0>p).

نتیجه­ گیری: افزایش BDNF در این مطالعه نشان دهنده کارایی بالای حافظه فضایی در مدل حیوانی اوتیسم القاء شده با والپروئیک اسید است.

واژگان کلیدی: اوتیسم، والپروئیک اسید، BDNF، حافظه فضایی.