۱- استادیار، گروه علوم ورزشی، واحد شیروان، دانشگاه آزاد اسلامی، شیروان، ایران ، sport87mohsen@gmail.com ۲- استاد، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده: (۳۹۷۰ مشاهده)
چکیده سابقه و هدف:آیریزین میوکاینی است که در اثر ورزش از عضله ترشح میشود و با تحریک بیان ژن پروتئین جدا کننده 1 (UCP1) موجب تبدیل بافت چربی سفید به قهوهای از طریق افزایش تعداد و اندازه میتوکندریها و ترموژنز غیرلرزشی میشود. بدین ترتیب فعالیت آیریزین در کاهش درصد چربی مؤثر است که منجر به درمان چاقی میشود. هدف از این مطالعه مروری بررسی تأثیر انواع فعالیت های ورزشی بر سطوح آیریزین در افراد بزرگسال سالم بود. روش بررسی:این تحقیق با طراحی مروری انجام گرفت. برای جستجوی مقالات از پایگاه های PubMed و Google Scholar استفاده شد. واژههای کلیدی مورد استفاده شامل تمرین (Exercise، Training)، فعالیت بدنی (Physical activity)، آیریزین (Irisin) و بافت چربی قهوهای (Brown adipose tissue) بودند. تعداد 154 مقاله بین سالهای 2010 تا 2020 در این رابطه یافت شدند که از بین آنها 53 مقاله مورد استفاده قرار گرفتند. بخشهایی که در مقالات گزینش شده مورد استفاده قرار گرفتند، شامل چکیده و بخشهای مربوط به بیولوژی آیریزین، مکانیزمهای تأثیر آیریزین بر بیماریهای مزمن و مکانیزمهای تأثیر ورزش بر آیریزین بودند. یافته ها: افزایش سطوح آیریزین در اکثر مقالاتی (معادل 90 %) که درباره اثرات حاد انواع فعالیت های بدنی بودند گزارش شد؛ همچنین پس از تمرینات طولانی مدت ورزشی سطوح آیریزین در اکثر مقالات (حدود 66 %) بدون تغییر گزارش شد. نتیجه گیری:به نظر میرسد که شدت بالاتر تمرین نسبت به شدت پایینتر، تأثیر بیشتری بر سطوح آیرزین دارد. به طور کلی یک جلسه تمرین موجب افزایش آیریزین میشود، در حالی که سطوح آیریزین پس از تمرینات منظم ثابت باقی میماند. همچنین هرچه شدت تمرین و توده عضلانی بیشتر باشد، اثر بیشتری بر تولید و ترشح آیریزین از عضله اسکلتی دارد که در پیشگیری از بیماریهایی چون آتروسکلروز، پوکی استخوان، آلزایمر، سرطان و دیابت مؤثر است.
جعفری محسن، رواسی علی اصغر. بررسی تأثیر فعالیت ورزشی حاد و مزمن بر آیریزین در بزرگسالان سالم. فصلنامه علوم پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی تهران. ۱۴۰۰; ۳۱ (۲) :۱۳۵-۱۴۵