1- دانشجوی کارشناسی ارشد،گروه میکروبیولوژی، دانشکده علوم و فناوریهای نوین، علوم پزشکی تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران 2- استادیار، گروه میکروبیولوژی، دانشکده علوم و فناوریهای نوین، علوم پزشکی تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران ، setareh_haghighat@yahoo.com 3- استادیار، مرکز تحقیقات واکسن، دانشگاه علوم پزشکی تهران، ایران
چکیده: (3667 مشاهده)
سابقه و هدف:استافیلوکوکوس اورئوس کوکسی گرم مثبت و پاتوژن فرصت طلب است. با توجه به گسترش مقاومت این باکتری در برابر آنتیبیوتیکها، یکی از مهمترین راههای پیشگیری، استفاده از واکسن است. در این بین، پروتئیناتولیزین به عنوان یکی از مولکولهای چسبندگی باکتری نقش مهمی در اتصال به سلولهای میزبان و تقسیم سلولی دارد. در مطالعه حاضر نقش پروتئین اتولیزین به عنوان کاندیدای واکسن مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی:بعد از تولید پروتئین نوترکیب اتولیزین، 20میکروگرم R-Autolysin فرموله شده با ادجوانتهای آلوم و مونتاناید ISA-266 سه بار با فواصل دو هفتهای در موشهای Balb/cبه صورت زیر جلدی تزریق شد. با استفاده از روش الایزای غیر مستقیم تیتر آنتی بادی توتال، ایزوتایپهای IgG1، IgG2 و سایتوکاینهای IL4 و IFN-γاندازه گیری شد. موشهای آزمایشی با دوز cfu108× 5 مورد چالش باکتریایی قرار گرفتند، سپس تعداد باکتریها در ارگانهای داخلی تعیین شد. یافتهها:ایزوتایپ آنتیبادیهای IgG1وIgG2a در موشهای واکسینه شده در مقایسه با گروه کنترل، افزایش معنیداری داشتند. همچنین سایتوکینهای IFN-γو IL-4تفاوت معنیداری در گروههای مختلف واکسینه شده در مقایسه با گروه کنترل نشان دادند. میزان باکتری در اندامهای داخلی موشهای واکسینه شده 1000 بار کمتر از گروه های کنترل بود. در نهایت بقای موشهایایمن پس از چالش در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافته بود. نتیجهگیری:نتایج به دست آمده نشان دهنده نقش اتولیزین به عنوان کاندیدای مناسب واکسن علیه عفونت استافیلوکوکی است.
Bagherzadeh M, Haghighat S, Mahdavi M. Evaluation of humoral and cellular immunity of recombinant autolysin protein Staphylococcus aureus in mouse model. MEDICAL SCIENCES 2021; 31 (2) :146-155 URL: http://tmuj.iautmu.ac.ir/article-1-1788-fa.html
باقرزاده ماندانا، حقیقت ستاره، مهدوی مهدی. بررسی ایمنی همورال و سلولی پروتئین نوترکیب اتولیزین استافیلوکوکوس اورئوس در مدل موشی. فصلنامه علوم پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی تهران. 1400; 31 (2) :146-155