سابقه و هدف: بهبود شرایط روحی پرستاران تاثیر مستقیم بر روی مراقبت از بیمار، مدت زمان و روند درمان وی دارد. بدین منظور تعیین سطوح فرسودگی شغلی و تعارضات اخلاقی و همچنین تعیین ارتباط میان آنها در میان پرستاران، از جمله اهداف این مطالعه بود.

روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی بود. در این تحقیق، تمام پرستاران شاغل در بخش مراقبت ویژه بیمارستان­های منتخب وابسته به دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی تهران مورد مطالعه قرار گرفتند. جهت جمع‌آوری داد‌ه‌ها از سه پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش و پرسشنامه تعارض اخلاقی فالکو-پگرولز استفاده شد. 

یافته­ها: میانگین تکرار فرسودگی شغلی پرستاران شاغل در بخش­های ویژه 81/41 (انحراف معیار=37/15) و میانگین شدت فرسودگی شغلی 77/44 (انحراف معیار=56/15) بود. همچنین میانگین تکرار تعارض اخلاقی 27/36 (انحراف معیار=74/11) و میانگین شدت تعارض اخلاقی 27/46 (انحراف معیار=24/10) بود. در بخش دفعات تکرار، ارتباط مثبت و معناداری بین تعارض اخلاقی با فرسودگی شغلی و ابعاد آن به غیر از بعد "کفایت فردی" وجود داشت. هم­چنین در بخش شدت، تنها ارتباط مثبت و معنی­دار بین تعارض اخلاقی با بعد "مسخ شخصیت" فرسودگی شغلی مشاهده شد.

نتیجه­ گیری: نتایج پژوهش نشان دادند که تعداد دفعات تکرار تعارضات اخلاقی در پرستاران شاغل در بخش­های ویژه تاثیر به سزایی در ایجاد و افزایش فرسودگی شغلی دارد. بنابراین یکی از مهم­ترین راهکارهای کاهش میزان فرسودگی شغلی و تعارض اخلاقی، کاهش تعداد دفعات تکرار تعارضات اخلاقی در پرستاران بخش مراقبت­های ویژه است.