1- دانشجوی دکتری روانشناسی بالینی،دانشگاه شاهد، تهران، ایران 2- استادیار گروه روانشناسی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران ، MEMADAHI@YAHOO.COM 3- دانشیار گروه روانشناسی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران 4- استادیار گروه روانشناسی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران
چکیده: (11 مشاهده)
سابقه و هدف:اختلالات برونیسازی در کودکان، از جمله مشکلات شایعی هستند که میتوانند به مشکلات جدی در روابط اجتماعی و تحصیلی آنها منجر شوند.درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بهعنوان یک رویکرد رواندرمانی مدرن میتواند به کاهش مشکلات رفتاری کودکان کمک کند. هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش گروهی ACT به مادران بر کاهش اختلالات برونیسازی در کودکان آنها بود. روش بررسی:این پژوهش به شیوه نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری یکماهه انجام شد. جامعه آماری شامل تمامی مادران کودکان مبتلا به اختلالات رفتاری برونیسازی در مقطع ابتدایی شهر قم در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بود. از این جامعه، 30 مادر به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و بهطور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش در 8 جلسه آموزش گروهی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد شرکت کردند. ارزیابیها با استفاده از سیاهه رفتاری کودک آخنباخ (CBCL) نسخه والدین، قبل و بعد از مداخله و در مرحله پیگیری انجام شد. دادهها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آزمون تحلیل واریانس اندازهگیری مکرر با نرمافزار SPSS22 تحلیل شدند. یافتهها:یافته ها نشان دادند که آموزش گروهی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به مادران تأثیر معنیداری بر کاهش اختلالات برونیسازی در کودکان آنها دارد (01/0> p). نتیجهگیری:نتایج حاکی از آن است که آموزش گروهی ACT میتواند بهعنوان یکی از رویکردهای موثر در آموزش والدین معرفی و اجرا شود.
Pordel H, Maddahi M E, Heydari Nasab L, Abbasi R. The effectiveness of group acceptance and commitment therapy training for mothers on reducing externalizing disorder symptoms in their children. MEDICAL SCIENCES 2025; 35 (3) :334-345 URL: http://tmuj.iautmu.ac.ir/article-1-2332-fa.html
پردل هادی، مداحی محمد ابراهیم، حیدری نسب لیلا، عباسی روح اله. بررسی اثربخشی آموزش گروهی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به مادران بر کاهش نشانههای اختلالات برونیسازی در کودکان آنها. فصلنامه علوم پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی تهران. 1404; 35 (3) :334-345