سابقه و هدف: تزریق اسپرم مردان عقیم به داخل تخمک همسرانشان (ICSI) ،تحولی شگرف در درمان این بیماران ایجاد نموده است. در مطالعه ما، عوامل موثر بر پیامد ICSI شامل نحوه برداشت اسپرم، بافت شناسی بیضه، سن و آزمایشات هورمونی مرد و زن، تعداد تخمک‌های برداشت شده، و تعداد جنین های منتقل شده بررسی شد.
روش بررسی: در این مطالعه کوهورت گذشته نگر، 246بیمار عقیم شامل 52 بیمار مبتلا به عقیمی انسدادی (OA) و 194 بیمار مبتلا به عقیمی غیر انسدادی (NOA) بررسی شدند. برداشت اسپرم به روش TESE یا PESA همراه باICSI و القاء تخمک گذاری به روش Long protocol صورت گرفت. 48 ساعت پس از انجام ICSI، جنین‌های تقسیم شده به حفره رحمی انتقال داده شدند.
یافته‌ها: میزان حاملگی کلینیکال در بیماران مبتلا به OA بیشتر از بیماران مبتلا بهNOA بود (1/21 درصد در مقابل 8/10 درصد، 05/0>p). سن و FSH سرمی زن در هر دو گروه بیماران با میزان حاملگی رابطه داشت (001/0>p). در بیماران مبتلا به NOA تعداد تخمک‌های برداشت شده و تعداد جنین‌های منتقل شده با وقوع حاملگی مرتبط بود (05/0>p).
نتیجه‌گیری: ICSIمی‌تواند شانس قابل قبولی برای باروری در مردان عقیم ایجاد کند. بالاتر بودن میزان موفقیت در بیماران OA می‌تواند نشان دهنده کیفیت بهتر اسپرم در این افراد باشد. بررسی هورمون‌ها و نمونه‌گیری بافتی مردان در پیش آگهی حاملگی موثر نیستند.