سابقه و هدف: اسکیزوفرنی، به عنوان یکی از مهم‌ترین بیماری‌های روانپزشکی، اکثر تخت‌های بخش‌های روانپزشکی را اشغال کرده است. در این مطالعه، فرآیند درمانی بیماران بستری در بخش‌های آموزشی-درمانی و بخش‌های صرفاً درمانی از نظر فرآیندهای تشخیصی و درمانی بررسی شد.
روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، از بیماران اسکیزوفرنی بستری در بیمارستان روان‌پزشکی رازی تهران بین سال‌های 91-1390، تعداد 300 پرونده به تصادف از بخش‌های آموزشی-درمانی (150 پرونده) و بخش‌های صرفاً درمانی (150 پرونده) انتخاب و از نظر تشخیص بیماری، نوع درمان، طول مدت بستری، میزان استفاده از شوک درمانی، سوابق بستری‌های قبلی و میزان کارایی بیماران بررسی مقایسه شدند.
یافته‌ها: بیش‌ترین استفاده از داروهای ضدروانپریشی نسل اول در بخش درمانی (7/56%) و بیش‌ترین استفاده از داروهای ضدروانپریشی نسل دوم در بخش آموزشی-درمانی (7/54%) مشاهده شد (05/0>P). همچنین استفاده از روان درمانی به طور قابل‌توجهی در بخش آموزشی- درمانی بالاتر بود (34% در مقابل 3/13%). استفاده از الکتروشوک درمانی در بخش درمانی بیش از 3 برابر بخش آموزشی-درمانی بود (05/0>P). میانگین ± انحراف معیار طول مدت بستری در بخش آموزشی 35± 39 روز و در بخش درمانی 39± 58 روز بود (05/0>P).
نتیجه‌گیری: بخش‌های آموزشی درمانی نسبت به بخش‌های درمانی به لحاظ برتری نوع داروی ضدروانپریشی نسل دوم، استفاده از درمان‌های روانی-اجتماعی، میزان استفاده از الکتروشوک درمانی و نیز طول مدت بستری بیماران مطابقت بیشتری با تحقیقات انجام ‌شده در دنیا دارند.