1- دانشجوی دکتری مشاوره، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه خوارزمی تهران 2- دکترای تخصصی مشاوره، گروه مشاوره، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه خوارزمی تهران 3- دانشجوی کارشناسی ارشد مشاوره خانواده، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه خوارزمی تهران 4- مشاوره خانواده، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه خوارزمی تهران ، m_shakarami@yahoo.com
چکیده: (9396 مشاهده)
سابقه و هدف: زوج درمانی هیجان مدار یکی از شیوه های درمانی زوجین است که بر چرخههای منفی تعاملی پایدار در اثر آسیب پذیری هیجانی عمیق توجه دارد و بر کاهش آشفتگی از طریق مداخله در سطح هیجانی تلاش می نماید. پژوهش حاضر با هدف بررسی کارایی زوج درمانی هیجان مدار به شیوه گروهی بر کاهش فرسودگی زناشویی زنان انجام گرفت.
روش بررسی: مطالعه نیمه تجربی حاضر بر روی 24 نفر از زنان دارای مشکلات زناشویی مراجعه کننده به مرکز همیاران سلامت روان شهر بجنورد در بهار سال 1393 که به صورت در دسترس انتخاب شده بودند و به صورت تصادفی به دو گروه (12 نفر گروه آزمایش و 12 نفر گروه کنترل) تقسیم شدند، انجام گرفت. دو گروه با استفاده از ابزار فرسودگی زناشویی پاینز 1996(CBM) در مرحله پیش آزمون ارزیابی شدند. سپس مداخله زوج درمانی هیجان مدار در 10 جلسه 5/1 ساعته به شیوه گروهی با توالی هر هفته یک جلسه برای گروه آزمایش اجرا گردید. برای گروه کنترل درمانی ارایه نشد. پس از اتمام مداخله دو گروه به پس آزمون پاسخ گفتند. دادههای پژوهش با استفاده از روشهای آمار توصیفی و تحلیل کواریانس و به وسیله نرم افزار SPSS18 تحلیل شدند.
یافتهها: زوج درمانی هیجان مدار باعث کاهش فرسودگی زناشویی زنان در گروه آزمایش شد. نتیجهگیری: زوج درمانی هیجان مدار بر کاهش فرسودگی زناشویی موثر است و می توان از این شیوه درمانی در کاهش مشکلات زوجین و بهبود وضعیت زناشویی استفاده نمود.
واژگان کلیدی: فرسودگی زناشویی، رویکرد هیجان مدار، زوج درمانی، زنان.
Davarniya R, Zahrakar K, Moayeri N, Shakarami M. Assessing the performance of emotionally-focused group couples therapy (EFCT) on reducing couple burnout in women. MEDICAL SCIENCES 2015; 25 (2) :132-140 URL: http://tmuj.iautmu.ac.ir/article-1-942-fa.html
داورنیا رضا، زهراکار کیانوش، معیری نسیم، شاکرمی محمد. بررسی کارایی زوج درمانی هیجان مدار به شیوه گروهی برکاهش فرسودگی زناشویی زنان. فصلنامه علوم پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی تهران. 1394; 25 (2) :132-140