1- دانشجوی دکترای داروسازی، گروه شیمی دارویی، واحد علوم پزشکی تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران 2- استاد تمام، گروه شیمی دارویی، دانشکده داروسازی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران ، moamini@tums.ac.ir 3- استادیار، گروه گیاهان دارویی، واحد علوم پزشکی تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
چکیده: (82 مشاهده)
چکیده سابقه و هدف:آپیکسابان جز دارو های ضد انعقادی خوراکی و مهار کننده مستقیم فاکتور 10 است که جهت کاهش خطر چندین بیماری ترومبوآمبولیک استفاده میشود. با اندازه گیری ماده موثره دارو در خون میتوان به اثربخشی آن در مقایسه با داروی مرجع پی برد. در این مطالعه، یک روش سریع، جدید و معتبر بر پایه کروماتوگرافی مایع فاز معکوس برای اندازه گیری آپیکسابان در پلاسمای انسانی، توسعه یافته است. روش بررسی:ابتدا شرایط کروماتوگرافی بهینهسازی شد. سپس، اعتبارسنجی روش با استفاده از نمونههای استاندارد اسپایک شده صورت گرفت. برای ارزیابی روش استخراج آپیکسابان از نمونههای خون اسپایک شده، درصد بازیابی آپیکسابان محاسبه شد. یافتهها:بررسی آپیکسابان با ستون(250 mm × 4/6 mm, 5μ) C18 و روش ایزوکراتیک با فاز متحرک شامل استونیتریل: بافر آمونیوم استات 15/0 درصد با pH 05/0 ±6/7 به نسبت حجمی 50:50 و سرعت جریان 1 میلی لیتر در دقیقه در دمای اتاق، انجام شد. آپیکسابان در طول موج 276 نانومتر شناسایی شد. منحنی کالیبراسیون آپیکسابان در پلاسمای انسانی در محدوده ی 3/0 تا 12288/0 میکروگرم در میلی لیتر با ضریب همبستگی r2 = 0/9957 خطی بود و حداقل غلظت قابل اندازه گیری و تشخیص به ترتیب 06/0 و 02/0 میکروگرم بر میلی لیتر و میانگین درصد بازیابی روش استخراج دارو از خون 73/78 درصد به دست آمد. نتیجهگیری:روش HPLC-UV توسعه یافته در این مطالعه، برای تعیین دقیق سطوح آپیکسابان در مطالعات فارماکوکینتیک مناسب است.
Alavi S M, Beheshti Maal A, Amini M, Jahandar H. Analytical method development and validation for extraction and quantification of apixaban in human plasma using HPLC. MEDICAL SCIENCES 2025; 35 (2) :156-165 URL: http://tmuj.iautmu.ac.ir/article-1-2217-fa.html
علوی سید مهدی، بهشتی مآل امیر، امینی محسن، جهاندار هدی. توسعه و معتبرسازی روش استخراج داروی آپیکسابان از خون و آنالیز آن با روش کروماتوگرافی مایع با عملکرد بالا. فصلنامه علوم پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی تهران. 1404; 35 (2) :156-165